انسان موجود ضعیفی است، نه تنها در برابر عظمت کهکشانها، بلکه در برابر هر آنجه کوچک و و ذره است، مثل میکروب، ویروس، تغییر سرطانی سلول و یک لخته خون کوچک، این ضعف به حیطه خودآکاهی راه می برد و به پرسش های هستی شناسانه راه می دهد، آیا ادامه زندگی به اینهمه رعایت و دغدغه می ارزد و یاد این جمله آندره مالرو می افتی زندگی ارزش ندارد و هیچ چیز هم ارزش زندگی را ندارد.
ثروت، قدرت، زیبایی، توانایی جسمانی و حتی بصیرت عمیق ذهنی در زندگی به تعلیق در آمده ارزش و اعتبارشان را از دست می دهند، اما زیستن در لحظاتی که همه ارزشها بی ارزش شده اند سخت و دشوار است، بیماری که کنترل شود ما تغییر خواهیم کرد حتی با وجود فراموش کردن دهشتناکی لحظات تعلیق.
گروهی باز به زندگی خوشباشانه پناه می برند تا فراموش کنند و‌اندکی هم با این پرسش ها تا آخر عمر گلاویز می شوند شاید جوابی برای بی اعتباری همه آنچه مهم می دانستیم بیابند. کرونا ما را تغییر می دهد، در کدام جهت، نمی دانم، هیچوقت مثل زندگی در تعلیق فرصت اندیشیدن نمی یابیم، و باید فرصت را از دست ندهیم.
از طرف دیگر ما امروز با حجم بزرگی از ناکارآمدی و هرج و مرج برهنه روبرو شدیم، آیا با این ضعف که از ویروس خطرناک تر است مبارزه می کنیم و خود را قویی و نیرومند می سازیم یا بیشتر غرق زندگی آشفته و بی سر و سامان می شویم که در آن هر بحرانی ما را وارد حیات معلق و تهی می کند که خود جهنم است، باز در این مورد می نویسم.