سی و دومین غروب غریبانه ملک سخن مشرق زمین

سیدمحمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار در سال ۱۲۸۵ ش در خانواده‏ای اهل ادب در تبریز به دنیا آمد. ایام کودکی او با جنبش آزادی‏خواهان مشروطه به رهبری ستارخان و باقرخان همراه بود.

وی در کودکی با قرآن و دیوان حافظ آشنا شد و پس از تحصیل مقدمات حوزوی، به تهران رفت و وارد مدرسه دارالفنون گردید. شهریار سپس وارد مدرسه طب شد، ولی در پی یک جریان عاطفی و پس از ۵ سال تحصیل، بدون اخذ مدرک دکتری، تهران و دانشکده را ترک گفت و در خراسان وارد خدمت دولتی گردید. او در نیشابور به دیدار کمالالملک، نقاش مشهور رفت و شعری درباره وی سرود.

شهریار از آن پس مدتی در تهران سکونت داشت و از سال ۱۳۱۹ ش در تبریز اقامت گزید. وی همزمان با اوجگیری نهضت اسلامی، با زبان شعر، انقلاب اسلامی را همراهی کرد. شهریار، به عنوان یکی از مشهورترین غزلسرایان معاصر، معروفِ خاص و عام است. او غزلهای دلنشینِ بسیاری سروده که یادگار نخستین عشق آتشین اوست. عشق عرفانی نیز در اشعار شهریار مقام والایی دارد و بر بیشتر شعرهای او سایه افکنده است. کلیات اشعار شهریار متجاوز از پانزده هزار بیت از قصیده و غزل و مثنوی و قطعه است که در سه مجلد به چاپ رسیده است. بسیاری از خاطرات تلخ و شیرین از دورههای گوناگون زندگی، در اشعار شهریار منعکس است و با خواندن آنها میتوان گوشههایی از زندگی شاعر را از نظر گذراند. شهریار بیگمان در شاعری، استعدادی درخشان دارد که در سراسر اشعار او، روحی حساس و شاعرانه، موج زنان بر بال تخیلی پوینده و آفریننده در پرواز است. او به تجدد و نوآوری در شعر گرایش محسوسی داشت و اشعاری که برای نیما یوشیج و به یاد او سروده، حکایت از این موضوع دارد.

شهریار در سال ۱۳۶۷ در مراسم مجتمع هنر و ادبیات دفاع مقدس به دریافت لوح دست خط زرین حضرت امام، دیپلم افتخار و سکه یادبود مجتمع به عنوان برگزیده شعر، نائل آمد. این شاعر شهیر سرانجام در بیست و هفتم شهریور ۱۳۶۷ش در سن ۸۲ سالگی در تهران درگذشت و در مقبرهالشعرای تبریز به خاک سپرده شد. برای پاسداشت مقام ادبی استاد محمدحسین شهریار و نکوداشت این شاعر پرآوازه، سالروز درگذشت وی برابر با بیست و هفتم شهریور، به عنوان روز شعر و ادب فارسی نامگذاری شده است.