در سال‌های اخیر شاهد تحولی چشمگیر در صنعت گردشگری داخلی بوده‌ایم. پس از دوران همه‌گیری کرونا، ایرانیان بیش از پیش به ارزش گنجینه‌های طبیعی و فرهنگی کشور خود پی برده‌اند. مقاصد کمتر شناخته‌ای مانند روستای کندوان، آبشار گول آخور ورزقان، منطقه ای بکر در دل کوه‌های شمال تبریز، کویر مصر در استان اصفهان و جنگل‌های هیرکانی در شمال با استقبال بی‌سابقه‌ای مواجه شده‌اند.
این رونق تا حد زیادی مدیون فعالیت کاربران شبکه‌های اجتماعی است که با هشتگ‌هایی مانند ایران‌گردی و گردشگری‌داخلی، تصاویر و تجربیات سفر خود را به اشتراک می‌گذارند. این محتواها نه تنها انگیزه سفر را در دیگران ایجاد می‌کند، بلکه به معرفی جاذبه‌های ناشناخته کشور کمک شایانی کرده است.
با این وجود، این رشد سریع با چالش‌هایی نیز همراه بوده است. کمبود زیرساخت‌های اقامتی مناسب، نبود سیستم حمل‌ونقل کارآمد در برخی مناطق و عدم وجود خدمات استاندارد از جمله موانع پیش‌روی این صنعت است. در این میان، اقامتگاه‌های بوم‌گردی به عنوان راه‌حلی خلاقانه ظهور کرده‌اند. این اقامتگاه‌ها نه تنها تجربه‌ای اصیل از زندگی محلی ارائه می‌دهند، بلکه به اقتصاد جوامع محلی نیز رونق بخشیده‌اند.