سلامتی، خواست واقعی همه

“نیچه” که سالها با بیماری زیست از خود می پرسد: آیا سلامت طلبی صرف نوعی پیشداوری، بزدلی، یا بقایایی از وحشیگری و روحیه واپسگرای ما نیست؟”، این پرسش در هجوم #ویروس_کرونا  تمام قد در برابر ما ایستاده است، همه آنچه که برای ما ارزشمند ما بودند موضوع ترس و ابهام شده است، خودرو و خانه های  میلیاردی، مبلمان شیک و اشرافی و هر جا کالا است ما را می ترساند، میلیونها ویروس می تواند روی آنها نشسته ما باشند و ما را بمیرانند.

حتی معاشقه با آن دیگری هر چقدر دلربا و خواستنی باشد تبدیل به خطر شده است، باید از آن به قدر کافی حداقل یک متر و نیم متر فاصله گرفت، ذهن از اندام می هراسد و مقاومت تن را استرس روح کم اثر می کند، تمنای نفس زنده بودن خود و همه عزیزانمان تنها خواست واقعی است که همه داریم.

این خواست همه آرزومندی هایمان را مخدوش و  همه روابط و ارزشها را مسئله دار می کند، برای بسیاری خرید یک نوع لذت فی نفسه داشت ولی در حال حاضر اقدامی متهورانه شده است، این سبک زندگی  بسیاری را به خاک سیاه می نشاند و اقلی را به ثروتهای بادآورده، هر چند این جماعت هم که از کرنا سود می ببرند نمی دانند آنقدر زنده می مانند که از این ثروت بهره ببرنند و یانه، ما در سال ۹۹ وارد دوران بی عرفی و بی عادتی می شویم، دنیایی وحشتناک که روزنه هایی هم به سمت زندگی دگر باز می کند، این روزنه را باید یافت و انگشت اشاره را بعد از پسا کرونا به سمت شان دراز کرد چرا که رستگاری در گروی دیدن آنهاست.